Ο Σταθμός της Σκαρίνου, σταθμός του καφέ, των αμπελοπουλιών και της γαλήνης, υπήρξε για εξήντα τόσα χρόνια, όαση ξεκούρασης και αναψυχής, για τους ταξιδιώτες ολόκληρης της Κύπρου.
Ο Σταθμός της Σκαρίνου κτισμένος κοντά στην όχθη του ποταμού Πεντάσχοινου, χαρακτηρίζεται από μια πλούσια βλάστηση από πεύκα, ακακίες, ευκαλύπτους, κυπαρίσσια και διάφορα οπωροφόρα δένδρα. Το καταπληκτικό φυσικό του περιβάλλον, το δροσερό του κλίμα και η τοποθεσία του, συνέβαλαν ώστε ο σταθμός να γίνει γνωστός σε όλη την Κύπρο.
Κάπου εκεί στις αρχές του 20ου αιώνα το «Κέντρο του Ππασσιά» (ιδιοκτησία της οικογένειας Ρόπα) ξεκίνησε δειλά δειλά να λειτουργεί στην περιοχή του σταθμού της Σκαρίνους. Πρώτοι πελάτες του, οι διάφοροι αμαξάδες που ταξιδεύοντας από τη Λευκωσία προς τη Λεμεσό και τη Πάφο και αντίστροφα, σταματούσαν στην Σκαρίνου για να ξαποστάσουν και να δροσιστούν.
Καθώς περνούσε ο καιρός, ο σταθμός γινόταν ξακουστός για τις υπηρεσίες που πρόσφερε και έτσι ολοένα και περισσότεροι ταξιδιώτες τον προτιμούσαν. Ως αποτέλεσμα το 1938 και 1938 αντίστοιχα άνοιξαν ακόμη δύο εστιατόρια ενώ παράλληλα πολλοί «πραματευτάδες» όπως αποκαλούνταν οι τότε πλανόδιοι πωλητές, μαζεύονταν καθημερινά έξω από τα κέντρα πουλώντας αγαθά που παρήγαγαν οι ίδιοι όπως παστελλάκι και ματζούνια (είδος ζαχαρωτού που δεν παράγεται στις μέρες μας). Βλέποντας την πελατεία τους καθημερινά να πληθαίνει, οι ιδιοκτήτες των εστιατορίων άρχισαν να εντάσσουν στο μενού τους τα «αμπελοπούλια», μιας και η γύρω περιοχή φημιζόταν πολύ γι' αυτό το είδος πουλιών. Έτσι από τη μια η γεωγραφική θέση του χωριού, που βρισκόταν ακριβώς στο κέντρο της Κύπρου και από την άλλη οι γαστρονομικές απολαύσεις που προσφέρονταν έκαναν τη Σκαρίνου ξακουστή σε ολόκληρο το νησί.
Τη φήμη που είχε αποκτήσει η περιοχή εκμεταλλεύτηκαν οι κάτοικοι των γύρω χωριών, οι οποίοι μαζεύονταν στο σταθμό τις γιορτές και διοργάνωναν διάφορες εκδηλώσεις. Χαρακτηριστικό των εκδηλώσεων αυτών είναι ο εορτασμός των Αποκριών, όπου οι Σκαρινιώτες την Κυριακή έφταναν χρησιμοποιώντας ότι υλικά είχαν διαθέσιμα, μια καμήλα (κάτι σαν τον Βασιλιά Καρνάβαλο που φτιάχνεται σήμερα) και την έστηναν στο κέντρο του σταθμού. Έπειτα μαζεύονταν, τόσο αυτοί όσο και οι κάτοικοι των κοινοτήτων Αγίου Θεοδώρου, Λευκάρων και Κοφίνου, όλοι ανεξαιρέτως μασκαρεμένοι, και γλεντούσαν με χορό και με τραγούδι μέχρι και την Καθαρή Δευτέρα.
Το 1960 δημιουργήθηκαν στο σταθμό δύο πρατήρια βενζίνης, τα οποία διατηρήθηκαν μέχρι και το 1985.
Αξίζει να σημειωθεί ότι μερικά σημαντικά γεγονότα σημάδεψαν την ιστορία του σταθμού. Στις 14 Απριλίου 1941 πραγματοποιήθηκε στο «Κέντρο του Ππασσιά» η ιδρυτική συνέλευση του ΑΚΕΛ, σ' ένα χώρο όπου αργότερα από την Παρασκευού Ρόπα μετατράπηκε σε κρησφύγετο, για να κρύψει κατά την διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα του 1955-59 τον αρχηγό της ΕΟΚΑ Γεώργιο Γρίβα Διγενή. Παράλληλα κατά τη διάρκεια της Τουρκοκυπριακής Ανταρσίας το 1963, υπήρχαν πολλές περιπτώσεις όπου τα εστιατόρια δέχτηκαν πυροβολισμούς από τους τουρκοκύπριους του γειτονικού χωριού Κοφίνου.
Το 1983 η κατασκευή του αυτοκινητόδρομου Λευκωσίας – Λεμεσού, σήμανε και την αρχή του τέλους για τον σταθμό. Τόσο τα εστιατόρια όσο και τα πρατήρια βενζίνης, έκλεισαν ταυτοχρόνως, αφού κανείς δε χρησιμοποιούσε πλέον το δρόμο αυτό.
Μερικά χρόνια μετά ο γιος κάποιου από τους παλιούς ιδιοκτήτες επανήλθε στην περιοχή και επαναλειτούργησε ένα από τα παλιά εστιατόρια.
|
