Μερικά από τα παραδοσιακά επαγγέλματα που επιβίωσαν στη Σκαρίνου είναι:
Αγωγιάτης
Οι αγωγιάτες πραγματοποιούσαν μεταφορές αγαθών χρησιμοποιώντας καμήλες, γαϊδούρια, μουλάρια ή άμαξες. Διένυαν μεγάλες αποστάσεις, γι’ αυτό και στάθμευαν σε χάνια ή άλλες εγκαταστάσεις, όπως ο σταθμός της Σκαρίνου, για ξεκούραση και φαγητό. Περισσότερα για το σταθμό: Σταθμός Σκαρίνου
Καλλικάς
Ο καλλικάς ή πελταστής προσάρμοζε πέταλα στις οπλές των ζώων, των γαϊδουριών και των μουλαριών, που ήταν τα μεταφορικά μέσα των χωρικών αλλά συνάμα και σημαντικοί «βοηθοί» τους κατά τις αγροτικές εργασίες. Η περιποίηση των οπλών των ζώων γινόταν μία ή και δυο φορές το χρόνο και ήταν απαραίτητη γιατί, όπως εξηγεί ο Ιωνά, «διαφορετικά μεγάλωναν τα νύχια τους και σκουντουφλούσαν κατά το περπάτημα».
Μυλωνάς του ελιόμυλου
O μυλωνάς του ελιόμυλου ήταν υπεύθυνος για τη λειτουργία του μύλου, συνεπώς και για την εξαγωγή ελαιολάδου. Συχνά ο μυλωνάς συμφωνούσε με τον ελαιοπαραγωγό να πάρει ο μύλος μια μικρή ποσότητα λαδιού καθώς και τα απόβλητά του που ονομάζονταν ζίβανα και τα οποία, όπως μαθαίνουμε από τον Ιωνά, χρησιμοποιούνταν ως πρώτη ύλη, για παράδειγμα στη κατασκευή σαπουνιών, ή ως λιπαντικό κόπρι.
Πετράρης ή λατόμος
O πετράρης ή λατόμος ήταν ο τεχνίτης που αναλάμβανε την εξαγωγή της πέτρας από τα λατομεία, με σκοπό το κτίσιμο διαφόρων οικοδομημάτων. Ο πετράρης προχωρούσε στη λατόμευση της πέτρας ανάλογα με την παραγγελία του εργολάβου.
Κτίστης
Ο κτίστης είναι ένα από τα επαγγέλματα που επιβίωσαν μέχρι το πρόσφατο σχετικά παρελθόν. Η εκμάθηση της οικοδομικής ή αλλιώς της «κτιστιτζιής» άρχιζε από τη νεαρή ηλικία και συγκεκριμένα από την των 11- 12 χρονών. Ο Καρούζης, γράφοντας για τη Σκαρίνου, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Πρέπει να ‘ζησαν στο χωριό μαστόροι διαλεκτοί, γιατί οι στρώσεις της πέτρας, όπως χρησιμοποιήθηκαν στις οικοδομές, με τον πηλό και τα χαλίκια στο ενδιάμεσο, προσδίδουν εξαιρετικής τέχνης δουλειά. Κι είναι λίγα τα χωριά μας που ’χουν να επιδείξουν αυτή την αξιόλογη, λεπτή και σπάνια οικοδομική δουλειά»* (σ.162).
Τσαγκάρης
Ο τσαγκάρης ήταν αυτός που κατασκεύαζε και επιδιόρθωνε τις «ποδίνες», τις δερμάτινες δηλαδή μπότες που παλαιότερα φορούσαν σχεδόν όλοι οι χωρικοί. Για να μάθει κανείς την τέχνη του τσαγκάρη έπρεπε να μαθητεύσει κοντά σε έναν έμπειρο τεχνίτη.
Πηγές:
*Γιώργου Καρούζη, Περιδιαβάζοντας την Κύπρο, Λάρνακα, Πόλη και Επαρχία,Λευκωσία 2007
Ιωάννης Ιωνάς, Παραδοσιακά Επαγγέλματα της Κύπρου, Λευκωσία 2001
|
